INTERVIEW| Isabel Hilhorst uit Rotterdam overwon de strijd tegen anorexia. Ze kwam weer aan en kreeg weer een gezond lichaam. Twee keer werd ze gescout voor modellenwerk en twee keer werd ze te dik bevonden.

“Ik was bijna zestien jaar en ik zat in vier havo, toen ik begon met afvallen. Daarin sloeg ik helemaal door totdat ik 49 kilo woog. Ik ben 1.78 meter, dus ik was behoorlijk uit verhouding. Ik voelde me vanaf mijn zesde altijd al dikker dan anderen en nooit mooi genoeg. In die slechte periode at ik echt belachelijk weinig. Als ontbijt nam ik een mini beetje cornflakes met melk en dronk thee. Als lunch at ik twee kleine plakjes krentenbrood met een heel klein beetje boter en dan at ik ’s avonds wel met mijn ouders mee, maar ook echt een bedroevend kleine portie. Mijn mentrix heeft toen bij mijn ouders aan de bel getrokken, na waarschuwingen van andere leerlingen. Toen heb ik gesprekken met haar gehad, maar voor mijn gevoel was er niets aan de hand. Daarna heeft mijn moeder mij naar de huisarts gestuurd en ook toen heb ik het glashard ontkend. Na nog twee keer doorverwezen te zijn, besloot ik me te laten helpen en kreeg de keuze om thuis of in een kliniek behandeld te worden. Ik heb toen voor de kliniek gekozen, omdat ik bang was dat als ik het thuis zou doen, ik mijn ouders als behandelaars zou zien en me tegen ze zou keren. Anorexia heb je namelijk niet alleen, maar met z’n allen. Ik terroriseerde eigenlijk het hele gezin, dus thuisblijven was gewoon niet verstandig. Twee weken later zat ik in een kliniek in Rotterdam.”

Hoe was je verblijf in de kliniek?
“Ik ben bijna zeven maanden opgenomen geweest en dat verblijf stond echt alleen maar in het teken van aankomen, wat echt een hel was. Mijn emoties waren helemaal afgevlakt, dus ik voelde eigenlijk niks meer. Ik was ook altijd moe, had het koud en kreeg soms hartkloppingen. Het was toen ook echt een enorm gevecht met mezelf, want er zaten meer meiden met anorexia en in mijn slechtste periode daar, wilde ik de ziekste zijn en zag ik die andere meiden als concurrenten. Ik zat toen helemaal intern, dus de eerste drie maanden mocht ik alleen mijn ouders zien en mocht ik niet naar huis. Na bijna zeven maanden mocht ik naar huis. Dat vond ik natuurlijk heel fijn, maar ook eng. Het bleef toen gelukkig goed gaan. Door mijn verblijf in de kliniek kon ik mijn examenjaar niet doen en dat ben ik toen alsnog gaan doen. Ik merkte op dat moment wel dat het even wat minder ging door stress. Ik ben toen met behandelingen begonnen bij dezelfde afdeling als waar ik opgenomen was, alleen dan drie keer per week ’s avonds. Diezelfde periode leerde ik mijn toenmalige vriend kennen en die combinatie heeft me echt geholpen om uiteindelijk niet weer een echte terugval te krijgen.”

Een foto van Isabel toen ze nog maar 49 kilo woog

Toen werd je gescout. Hoe ging dat?
“Een aantal maanden geleden werd ik gescout door middel van mijn Instagrampagina, door een modellenscout. Daar staan vooral foto’s van mijn gezicht op en niet van mijn lichaam. Ik vond dat super leuk, omdat ik net weer goed in mijn vel zat. Ik sprak met hem af in Amsterdam. Hij heeft toen wat foto’s gemaakt en mijn maten opgemeten. Met die informatie is hij naar het modellenbureau gestapt en stuurde hij mij de volgende dag een bericht dat mijn maten niet goed waren en dat ze mij wel wilde laten afvallen, maar ze niet wisten of dat wel verstandig was. Ik had hem namelijk een foto laten zien van hoe ik er op mijn slechtste moment uitzag tijdens de periode met hevige anorexia. Hierop zei hij toen dat zo dun eigenlijk wel zou moeten. Ik heb nu gewoon maat 36/38, maar om in aanmerking te komen, moet ik in totaal elf centimeter smaller worden bij mijn borsten, taille en heupen. Dan kom je uit op een maat 32/34. Om welke modellenscout en het modellenbureau het gaat, vind ik niet nodig om te zeggen. Het gaat mij echt om het verhaal dat ik wil vertellen.”

En toen werd je nog een keer gescout. Hoe verliep dat?
“Klopt, niet veel later werd ik weer gescout door een andere modellenscout en eigenlijk ging dat ook weer op dezelfde manier. Ze vonden mij prachtig, maar het kwam er gewoon op neer dat ik te dik ben. Ook al brachten ze de boodschap redelijk subtiel, eigenlijk zeggen ze gewoon: ‘je bent te dik’. En als ik aan hun eisen zou willen voldoen, dan zou ik bijna tien kilo af moeten vallen. Ik vind dat dit soort bureaus eigenlijk gewoon vragen van de modellen om anorexia te hebben en dat is super gevaarlijk. Daarnaast hoor ik ook geregeld van jongens om mij heen dat ze het niet eens mooi vinden als meisjes zo ontzettend dun zijn, dus het is eigenlijk een heel raar schoonheidsideaal.”

Hoe kijk je nu naar jezelf in de spiegel?
“Ik zit best wel goed in mijn vel, alleen als het gaat om mijn uiterlijk heb ik daar een verdraaid beeld bij. Ik zie direct wat er niet goed aan mijn lichaam is, dus waar ik dunner zou willen zijn. Ik vind bijvoorbeeld dat mijn buik strakker zou moeten, maar ik weet gewoon dat dat niet goed is, ook al houden foto’s in tijdschriften met slanke modellen dat beeld voor mij in stand. Maar gelukkig kan ik nu wel weer gewoon alles eten, zonder dat ik me schuldig voel bij iedere hap. Ik heb nu geen hulp meer, omdat ik wel goed genoeg aanvoel als het weer wat minder gaat.”

Wat deden die twee afwijzingen met jou?
“Ik had het er lastig mee. Het was voor mij een soort bevestiging van ‘zie je wel, je bent te dik’. Maar aan de andere kant had ik het gevoel dat ik hier iets mee moest doen. Ik heb mijn verhaal toen op Facebook gezet. Ik dacht: ik ga me niet schamen voor twee afwijzingen, maar dit delen. Daar kreeg ik gelukkig heel veel goede reacties op. Ik hoop ook echt door mijn verhaal te vertellen, andere meiden te inspireren om hier ook gewoon tegenin te gaan.”

Dit artikel is gepubliceerd op lifestylewebsite Bellesqa.nl. Hier de link naar het artikel.
Bron foto’s: Isabel Hilhorst